Die Schulchronik.
Die Schulchronik des Dorfes Lowkowitz ist ein wertvolles Dokument, das die Geschichte und Entwicklung der Bildungseinrichtung in diesem kleinen, aber bedeutenden Ort festhält. Sie enthält eine Vielzahl von Informationen über die verschiedenen Epochen, in denen die Schule betrieben wurde, sowie die Veränderungen, die im Laufe der Jahre stattfanden.
Alte Fotos spielen eine zentrale Rolle in der Schulchronik. Sie geben uns einen einzigartigen Einblick in das Schulleben vergangener Zeiten und zeigen Schüler, Lehrer und das Schulgebäude in verschiedenen Jahrzehnten. Diese Bilder erzählen Geschichten von unvergesslichen Momenten, Klassenausflügen und Schulveranstaltungen, die auch heute noch in den Erinnerungen der Dorfbewohner lebendig sind.
Zusätzlich zu den Fotos beinhaltet die Chronik auch Dokumente wie Zeugnisse, Berichte und alte Schulordnungen. Diese Dokumente sind nicht nur wichtige historische Quellen, sondern sie spiegeln auch die Bildungswerte und -richtlinien wider, die zur jeweiligen Zeit in Lowkowitz herrschten. Sie verdeutlichen, wie sich die Ansprüche an die Bildung im Laufe der Jahre verändert haben.
Die Erhaltung und Pflege dieser Archive ist von enormer Bedeutung, um die reiche Bildungstradition des Dorfes Lowkowitz zu bewahren. Schulen spielen eine fundamental wichtige Rolle in der Gemeinschaft und die Dokumentation ihrer Geschichte ist essenziell, um zukünftigen Generationen einen Einblick in ihre Wurzeln zu gewähren.
Die Schulchronik ist nicht nur ein Blick zurück, sondern auch ein Anreiz, die Bedeutung von Bildung in unserer Gesellschaft zu würdigen. Die alten Fotos und Dokumente sind Zeugnisse von Engagement, Lernen und Gemeinschaft, die auch heute noch relevant sind und uns inspirieren, unsere eigenen Geschichten zu schreiben.
Kronika Szkolna.
„Kronika szkolna wsi Łowkowice jest cennym dokumentem, który zachowuje historię i rozwój placówki edukacyjnej w tej małej, ale znaczącej miejscowości. Zawiera szereg informacji o różnych epokach, w których szkoła działała, oraz o zmianach, jakie zachodziły na przestrzeni lat.
Stare zdjęcia odgrywają kluczową rolę w kronice szkolnej. Dają nam unikalny wgląd w życie szkolne minionych czasów, ukazując uczniów, nauczycieli i budynek szkolny w różnych dekadach. Te obrazy opowiadają historie niezapomnianych chwil, wycieczek klasowych i wydarzeń szkolnych, które do dziś są żywe w pamięci mieszkańców wsi.
Oprócz zdjęć, kronika zawiera także dokumenty, takie jak świadectwa, raporty i stare regulaminy szkolne. Dokumenty te są nie tylko ważnymi źródłami historycznymi, ale także odzwierciedlają wartości edukacyjne i zasady obowiązujące w danym czasie w Łowkowicach. Ukazują, jak zmieniały się wymagania wobec edukacji na przestrzeni lat.
Zachowanie i pielęgnowanie tych archiwów ma ogromne znaczenie dla utrzymania bogatej tradycji edukacyjnej wsi Łowkowice. Szkoły odgrywają fundamentalną rolę w społeczności, a dokumentacja ich historii jest kluczowa, aby zapewnić przyszłym pokoleniom wgląd w ich korzenie.
Kronika szkolna to nie tylko spojrzenie wstecz, ale także inspiracja do docenienia znaczenia edukacji w naszym społeczeństwie. Stare zdjęcia i dokumenty są świadectwem zaangażowania, nauki i wspólnoty, które pozostają aktualne i inspirują nas do tworzenia własnych historii.”
Kronika.
Odpis z oryginału.
Kluczbork jest miastem powiatowym położonym 183 m nad poziomem morza, nad rzeką Stobrawą, prawobrzeżną odnogą Odry. Stanowi on dziś ważny węzeł kolejowy, a niegdyś leżał również na skrzyżowaniu ważnych szlaków. Pradawne dzieje głoszą, że założycielem miasta był członek Zakonu Krzyżowców „Czerwonej Gwiazdy“ Marbotho, który przybył tu na zaproszenie księcia wrocławskiego Henryka Brodateko i w 1230 roku założył pierwszy szpital. Joanici bowiem trudnili się pielęgnowaniem chorych. W nowym mieście nazwanym „Cruciburg“, czyli „Gród Krzyża“ początkowo sprawował rządy zakon, ale w 1274 roku działał tu już wójt Henryka IV Probusa, księcia wrocławskiego, który utworzył kolegium sądowe z wybieralnymi ławnikami. Ośrodkiem grodu, jak wszystkich miast śląskich stał się prostokątny rynek z ratuszem w środku, a stąd prowadziły ulice wybiegające z narożników do obu bram miejskich. Kształt grodu był owalny, a dookoła wzniesione w 1396 roku wały obronne, które w 1598 roku zastąpione od strony połódniowej murami z basztami, a w części północnej istniała tylko palisada. Do miasta wchodziło się przez dwie bramy „Krakowską“, znajdującej się na wschodzie i „Wrocławską“ na zachodnim krańcu miasta. Bramy były pilnowane przez straż. Poza murowanym zamkiem i kościołem wszystkie domy budowane z drzewa, kryto słomą, nie miały one okien, a służyły zarówno dla ludzi i zwierząt domowych. Sprzętów żadnych nie posiadały, a długa ława pod ścianą służyła jako familijne legowisko. Na środku izby znajdowało się ognisko, a dym uchodził przez szpary w dachu i ścianach, tymi też otworami wdzierało się do wnętrza światło. Podłóg nie było, a ziemię wyścielano trawą i słomą. Szczupłe terytorium wewnątrz murów nie mogło pomieścić większej ilości domów i dlatego w miarę zwiększania się liczby mieszkańców wzrastała ciasnota i zmuszała ludzi do osiedlania się poza murami miasta. Nadmierna ciasnota i łatwopalny materiał budowlany były przyczyną licznych i częstych pożarów, które zazwyczaj trawiły całe miasto. Wielkie pożary w Kluczborku miały miejsce w latach 1582, 1659, 1737, 1925.
Według urlearza z 1581 roku Kluczbork miał 154 sadyb w mieście właściwym i 62 poza wałem obronnym. W 1594 roku miasto liczyło 152 domy. W 1750 roku było w Kluczborku 277 podatników. W 1742 roku zostało przyłączone do Prus i liczyło 1782 mieszkańców. W tym też roku został utwożony powiat kluczborski, do tego bowiem czasu Kluczbork, Byczyna i Wołczyn stanowiły samodzielne obszary mieskie.
Z roku na rok ludność miasta Kluczborka wzrastała i tak:
2925
3166
3819
4176
11700
Rok
Rok
Rok
Rok
Rok
1820
1830
1850
1861
1940
Mieszkańców
Mieszkańców
Mieszkańców
Mieszkańców
Mieszkańców
Na przestrzeni dziejów Kluczbork przechodził różne koleje losów. Po śmierci Henryka IV Probusa, Kluczbork przechodzi do jego następcy Henryka IV Grubego. W 1293 roku Kluczbork należał do książąt głogowskich, a w 1309 roku ponim odziedziczył książe, Konrad Oleśnicki. W 1320 roku najstarszy syn Henryka V, księcia wrocławskiego. Bolesław Rozrzótny przyłączył Kluczbork do swego księstwa, a jego syn i następca, Wacław Rozrzótny odstąpił miasto jako zastaw za długi księciu świdnieckiemu, Bolkowi Małemu. W 1359 roku Kluczbork przechodzi do księstwa opolskiego, a w 1369 roku wraca do księstwa brzeskiego. W 1436 roku przechodzi znowu do księstwa opolskiego, a w 1481 roku znowu do księstwa brzeskiego. Jak z powyższego wynika Kluczbork przechodził z rąk do rąk, na drodze dziedzictwa, darowizny, koligacji i zaborczości. Ostatni zastaw Kluczborka miał miejsce w 1510 roku, kiedy to wykupił go Fryderyk II, książe brzeski. Jedynie tylko trzy wsie należące do dzisiejszego powiatu kluczborskiego, Kujakowice, Kuniów i Łowkowice należały od 1252 roku do 1810 roku do Zakonu Krzyżowców „Czerwonej Gwiazdy“. Wsie te odegrały decydującą rolę w rozwoju Kluczborka. Herb miasta wedłóg pieczęci magistrackiej z 1323 roku stanowią baszty zamkowe z krzyżakami i czerwoną gwiazdą nad nimi, co równierz rzutuje na udział Krzyżowców w kształowaniu się dziejów Kluczborka. Pieczeć łownicza posiada orła piastowskiego na tarczy, ten szczegól świadczy, że Piastowie już w zaczątkach istnienia miasta wzieli dość szybko jego ster w swoje ręce. Wspomniany kronikarz Kluczborka, Heidefeld pisze: Śląsk był do drugiej połowy XII wieku prawie wyłącznie zamieszkały przez słowian, którzy pozostali pod panowaniem książąt, wywodzonych się ze starożytnego polskiego rodu Piastów. Teraz o prasłowańskim pochodzeniu miejscowej ludności śląska i przyległych do niego obszarów w pierwszym tysiącleciu przed naszą erą została przez polskich archeologów w pełni udowodniona. Językiem urzędowym władz miejskich w Kluczborku był język polski, a świadczy o tym uchwała Rady Miejskiej w Kluczborku z dnia 18 lipca 1587 roku spisana w poprawnej polszczyźnie, brzmi ona tak: „My burmistrz, a rada miasta Kluczborka, Jan Świnka, Martwin Czugk, Andrys Szczypiorek wizwany jawnie timło zapisem, szieśmy zwolian a wiadościan….“. Języka polskiego używano także do spisywania dokumentów, a jednam z nich jest zachowany statut cechu rzemieślników tzw. urbarion. Na podstawie ksiąg metrykalnych z przełomu XVI i XVII wieku stwierdzono, że gmina kluczborska była po większej części polska. Można stwierdzić bez przesady iść narodowość polską reprezentowały w Kluczborku ¾ ogółu jego mieszkańców. Postępowy pisarz niemiecki Schummel w 1792 roku stwierdza dosłownie „Drodzy niemieccy rodacy przyznajcie się uczciwie, że pogardzanie naszymi polskimi braćmi ….“. Właśnie język polski jest bez wątpienia na Śląsku starszy, a język niemiecki po nim dopiero wśliznął się na śląsk. To też nie zaczynajmy z Polakami śląskimi żadnego procesu przed sądem historii, przegramy go we wszystkich instancjach“. A wreszczie rewelacyjne niemals oświadczenie światowej klasy niemieckiego biologa Virhowa, który stwierdza w 1848 roku: „Cały Górny Śląsk jest polski, gdy tylko przekroczysz Stobrawę, wtedy bez znajomości języka nie zdołasz się porozumieć się z ludnością miejską i biedniejszą częścią mieszkańców miast. Niewiele teź powoże tłumacz. Jest to powszechne zjawisko na prawym brzegu Odry. Natomiast na lewym brzegu domieszało się sporo elementu niemieckiego. Zorganizowaną germanizację na pruski sposób rozpoczął dopiero król pruski Fryderyk II od 1763 roku, kiedy to powiaty, oleski i kluczborski przeszły definitywnie pod jego władzę. W 1768 roku tenże Fryderyk zarządził przesiedlania na Górny Śląsk nowych 200 tysięcy Niemców.
Wyniki konsekwentnej germanizacji odzwierciedlają się w danych statystycznych.
% ogółu ludności
73,3
73,0
68,3
58,8
53,0
Ludność polska
w powiecie kluczborskim
19488
27863
30376
29426
27488
Rok
1828
1861
1890
1900
1910
W następnych latach procent ten jeszcze bardziej maleje. Ludność wszystkie swe wysiłki skierowała na zachowanie języka polskiego, rodzinnych zwyczajów i obyczajów, trydycji jako największych skarbów kultury duchowej.
Sytuacja gospodarcza na ziemi kluczborskiej do 1939 roku.
Podstawowym działem produkcji dla ludności powiatu kluczborskiego przed 1939 rokiem było rolnictwo. Oddalanie się rynku zbytu tzn. części zachodniej Niemiec powodowało ogromne trudności w rolnictwie. To też powodowało ucieczkę ludności ze wsi do miasta, a ponieważ nie było dobrze rozwiniętego przemysłu na tym terenie, ludność zajęła się rzemiosłem i handlem. Ilość zakładów przemysłowych i rzemieślniczych według danych niemieckiego spisu powszechnego z dnia 17 maja 1939 roku wynosiła 1052. Zakłady te zatrudniały około 5200 osób, czyli na jeden zakład przypadało średnio 4,8 zatrudnionych.
Istniały takie zakłady jak:
Cegielnie
Garbarnia
Zakład włókien łykowych
Tartaki
Młyny
Przemysł drzewny
Przemysł budowlany
81
1
13
24
3 fabryki mebli i 68 warsztatów
29
zatrudnionych
zatrudnionych
zatrudnionych
zatrudnionych
zatrudnionych
zatrudnionych
zatrudnionych
207
9
411
268
268
417
1102
osób
osób
osób
osób
osób
osób
osób
Pozostałe zakłady to drobny przemysł sporzywczy, warsztaty usługowe i rzemieślnicze.
Ludność powiatu wg. spisu w 1939 roku wynosiła 60301 osób, z tego w Kluczborku 11700. W Byczynie i Wołczynie razem 6500 osób. Razem liczba mieszkańców miasta wynosiła 18200 osób, co stanowiło 36,3 % ludności powiatu, reszta to ludność zamieszkała na wsi zajmijąca się rolnictwem i rzemiosłem. Obszar powiatu wynosił 55507 ha z czego przypadało na:
Urzytki rolne
Lasy
Pastwiska
Odłogi i nieużytki
42,773
8,692
3,326
328,000
ha
ha
ha
ha
Prawie w każdej wsi istniał Folwark
Przeciętna zbiorów:
4 podstawowych zbóż
Buraków cukrowych
Ziemniaków
207
294
155
q
q
q
Ilość zwierząt gospodarskich wynosiła:
Bydła
Trzody chlewnej
Koni
25543 w tym 12069 krów
53659
6400
Sztuk
Sztuk
Sztuk
Sytuacja w szkolnictwie przedstawiała się następująco:
Szkół podstawowych
Szkół średnich i zawodowych
Nauczycieli w szkołach podstawowych
60
5
158
Zniszczenia i skutki wojenne w powiecie kluczborskich:
Radziecka ofensywa styczniowa w 1945 roku przyniosła wolność dls Ziemi Kluczborskiej w dniu 19 stycznia 1945 roku. Wołczyn 21 stycznia. Były to pierwsze miasta wyzwolone na opolszczyźnie. Kluczbork, Byczyna i Wołczyn były poważnie zniszczone. Mniej ucierpiała wieś kluczborska. W Kluczborku zniszczone zostały 143 budynki na 854 co wynosiło około 16 %.. W Byczynie na 263 budynki mieszkalne zostało zniszczonych 107, co stanowi 75 %.. W Wołczynie zniszczenie sieci gazowej, wodociągowej i elektrycznej sięgało 70 %. W miastach tych zniszczeniu uległy przedewszystkim zabudowania w śrudmieściach, oraz na głównych przelotowych ulicach. Wieś ucierpiała na ogół mało. Zniszczonych zostało jedynie około 400 zagród wiejskich. W powiecie było zniszczonych 17 szkół, zniszczenia sięgały od 10 do 40 %. Władze polskie zostały powiat i miasta wyludnione. Przed zbliżającą się ofensywą radziecką w styczniu 1945 roku ewakuowano część ludności z powiatu, reszta zaś samodzielnie opuściła swe siedziby w obawie przed działaniami wojennymi. W całym powiecie pozostało około 3 tysiące osób. Wyludnione zostały także miasta. W Wołczynie pozostało jedynie w domu starców 22 osoby i 6 zakonnic. W Kluczborku pozostało 17 osób, starców i chorych. W połowie kwietnia 1945 roku w Kluczborku mieszkało 622 osoby, z tego 278 osób ludności napływowej. Byli to ludzie skierowani do administracji, oraz pierwsi osadnicy z powiatu wieluńskiego. W maju nypłynęła pierwsza fala repatriantów i osadników. Napływająca do powiatu ludność, to osadnicy z Zagłębia Dąbrowskiego, Częstochowy, Kielecczyzny, oraz repatrianci z dawnych województw, tarnopolskiego, stanisłowawskiego i wołyńskiego. Największe nasilenia repatriacji i osadnictwa przypada od maja do sierpnia 1945 roku. W tym czasie została osiedlona podstawowa masa ludności w powiecie, a do 31 XII 1945 roku dokonano tylko uzupełnienia listy ludności. Jednocześnie z masowym napływem ludności trwała akcja weryfikacji miejscowej ludności. O tym że ludność śląska opolskiego zachowała swoją polskość w okresie germanizacji tych powiatów świadczy weryfikacja ludności przeprowadzona w latach 1945 do 1947. Komisja weryfikacyjna w powiecie kluczborskim rozpoczęła swą działalność 11 VI 1945 roku. Do końca 1945 roku wpłynęło 4666 wniosków z czego uznano jako polaków 4263 osoby. Z części ludności, której odmuwiono przyznania świadectwa polskości wyjechało w 1945 roku dobrowolnie do Niemiec 737 osób, a wysiedlonych zostało 303 osoby. Repatriacja Niemców rozpoczęła się dopiero w 1946 roku. Spośród ludności w powiecie, w 1945 roku repatrianci stanowili 18925 osób, osadnicy 6698 osób. Tak więc powiat pod koniec 1946 roku został obsadzony ludnością polską. Warunkiem dalszego napływu tej ludności była repatriacja pozostałej liczby Niemców, odbudowa zniszczonych domów mieszkalnych i zagród wiejskich. Pierwszy okres osadnictwa w powiecie został zakończony w lipcu, sierpniu 1945 roku. Zapasy żywności pozostałych po Niemcach były niewielkie. Trudności w zaopatrzeniu były olbrzymie. Zaopatrzenie odbywało się jedynie za pośrednictwem stołówek. Zorganizowanio 12 takich stołówek. Na utrzymanie tych stołówek w miastach, w maju było około 2 tysiące osób. Przydziały produktów były mimimalne. Odczuwało się brak chleba, tłuszczów, nabiału, cukru itp. Onok trudności w zaopatrzeniu w żywność były bardzo złe warunki sanitarne. Rozwijało się szereg chorób. Brak było lekarzy. Do 1 maja rozpoczął pracę zaledwie 1 lekarz. Nieczynne były szpitale. Uruchomiono jedynie ośrodek zdrowia. Na miesiąc czerwiec wydane została poraz pierwszy kartki żywnościowe dla ludności pracującej i ich rodzin. Rosły ceny na wolnym handlu, który się szybko rozwijał. Mimo tych trudnych warunków życie gospodarcze w powiecie rozwijało się. Ludność przybyła do powiatu kształtowała nowe oblicze ziemi kluczborskiej pokonując wszystkie w tym czasie trudności i przeszkody. Pierwsze szkoły uruchomiono w kwietniu 1945 roku. Ogółem w 1945 roku uruchomiono 55 szkół, przy jeden 149 osobowej obsadzie nauczycieli.
Młody mieszkaniec powiatu stykał się w 1945- 1946 roku z różnego rodzaju bandami rabunkowymi, terorystycznymi i politycznymi. Po lasach krążyli byli żołnierze niemieccy i członkowie band hitlerowskich. Na repatriantów i osadników napadały bandy podające się za wojska A. K. i inne. W okolicach Szymonkowa i Komorzna grasowały bandy "Rudego" i "Otta", które napadały na posterunki M. O. w Wołczynie, Byczynie i Szymonkowie. Bandy te zlikwidowano w 1946 roku. Oprócz nich grasowały bandy "Borówki", "Oborskiego", Sobatów" i "Sołtysiaka". Bandy te miały powiązania z ludzmi na stanowiskach, co utrudnia ło walkę z nimi. Działalność niektórych tych band sięgała do 1948 roku.
Obecnie pracuje 17 zakładów przemysłu kluczowego i terenowego w którym jest zatrudniony 4537 osoby, 6 spółdzielni pracy zatrudnia 376 osób, na węźle kolejowym zatrudnionych 1304 osoby, 2 spół- dzielnie usługowe zatrudniają 169 osób, handle zatrudniają około 1000 osób, w administracji i intystu- cjach zatrudnionych jest około 1000 osób.
Produkcja powiatu w przemyśle kształtuje się średnio rocznie około 600 mln. złotych, z czego na export przypada 50 mln. złotych. Powstały nowe zakłady produkcyjne, dwie betoniarnie i Fabryka Maszyn i Urządzeń. Rozbudowane zostały zakłady istniejące. Nastąpił poważny rozwój rolnictwa. Kółka rolnicze i spółdzielnie produkcyjne dysponują nowoczesnym sprzętem rolniczym. Poważnie zostały zaawanso- wane prace w budownictwie mieszkaniowym. Wielkie są osiągnięcia w dziedzinie oświaty. W 60 szko łach podstawowych i 10 średnich i zawodowych uczy się około 12700 uczniów. Dziennie na oświatę wydaje się około 60 tysięcy złotych. Na budowę nowych szkół, internatów i warsztatów szkolnych wydano 56 mln. złotych. Około 500 nauczycieli pracuje w szkołach wszystkich typów w naszym powiecie. Rozwija się pomyślnie opieka lekarska. W trzech szpitalach jest 380 łóżek, 57 lekarzy i dentystów czuwa nad zdrowiem obywateli naszego powiatu. Oprócz istniejących punktów, są wiejskie ośrodki zdrowia. Każdego dnia wydaje się na służbę zdrowia 76 tys. złotych z budżetu państwa.
Poważnie rozwinęła się sieć handlowa. Jest 259 sklepów różnych branż. Obroty handlowe kształtują się w granicach 470- 480 mln. złotych rocznie. Rozwinęła się komunikacja autobusowa. Wzrosła stopa życio- wa powiatu miast i wsi powiatu kluczborskiego.
Łowkowice, stara wieś śląska.
Łowkowice, jest to stara wieś śląska, która została założona w XIII wieku. Do dzisiejszych czasów zachowa ła się wsią typowo rolniczą. Zachowały się tutaj stare zabytkowe budowle. Kościół parafialny z 1517 roku, przebudowany w 1827 roku.
Znajdują się też tutaj stare drewniane chałupki pokryte słomą (Gandera, Mroźla Bernrad, Lorek Brygita). Budynek w którym miesci się obecnie przedszkole był wybudowany w 1818 roku.
Wieś Łowkowice jest podzielona na trzy części:
1. Środkowa
2. Ogrodniki (Ogrosie).
3. Osiedle.
Do Łowkowic należą dwie kolonie: Dąbrowa i Łowkowiczki (Granice). Naukę czytania i pisania rozpoczęto w 1765 roku. Pierwszym nauczycielem był Michał Niemczyk, który równierz uczył ks. dr. Jana Dzierżona, pocho- dził z Czarnowąsów koło Opola. Był on organistą i bardzo dobrym fachowcem stolarskim. Wyrzeźbił on ołtarz Matki Boskiej, który znajduje się w tutejszym kościele, po lewej stronie. W szkole uczył nauki czytania i pisania w języku polskim. Żył 106 lat. W Łowkowicach są dwa budynki szkolne. Jeden nr. 2 wybudowany w 1892 roku, a drugi nr. 1 w 1908 roku.
Tutaj też 16 stycznia 1811 roku urodził się ks. dr. Jan Dzierżon, pszczelarz światowej sławy. Polak i patriota. Umarł 06 października 1906 roku. Ciało jego spoczywa w mogile na tutejszym cmentarzu.
Na budynku w którym się urodził Jan Dzierżon wmurowano tablicę pamiątkową następującej treści:
"W domu tym ze staropolskiego pnia rodziny śląskiej urodził się 16 stycznia 1811 roku ks. dr. Jan Dzierżon, Wielki Syn Ziemi Polskiej, sławmy mąż nauki, któremu w uroczystościach obchodzonych ku jego czci tablicę tę funduje Naród Polski. Łowkowice 26 X 1956 rok".
Tablicę pamiątkową również wmurowano w Maciejowie na dom gdzie ostatnie chwile swego życia spędzał wielki uczony. Oto treść:
"Światowej światy uczonemu pszczelarzowi, rewolucjoniście myśli, Wielkiemu Synowi Narodu Polskiego księdzu doktorowi Janowi Dzierżonowi dla uczczenia Jego pamięci i w chołdzie dla trudu Jego życia. Na domu tym w którym przez 22 lata żył i w którym 26 października 1906 roku umarł. Tablicę tę umieszcza Społeczeństwo Opolszczyzny. Maciejów 26 października 1956 roku.
Treść tablicy znajdującek się na murach tutejszego kościoła:
Wielkiemu Synowi Polskiego Ludu na Śląsku, sławnemu badaczowi życia pszczół, proboszczowi Karłowic, ks. dr. Janowi Dzierżonowi urodzonemi 16 stycznia 1811 roku w Łowkowicach, który w długim okresie swego żcia błąkał się poza owczarnią Chrystusa, aż wreście za szczególną łaską Boga, półtora roku przed śmiercią na łono kościoła powrócił i świętymi zaopatrzony sakramentami 26 października 1906 roku duszę oddał panu,
a ciało mogile tutejszego cmentarza. Tablicę tę dla uczczenia Jego pamięci w 50 rocznicę zgonu funduje katolicki lud śląska".
Treść tablicy, którą wmurowano na budynku szkolnym:
"Szkole tej nadano imię Jana Dzierżona w 1000 lecie Państwa Polskiego i 60 rocznicę zgonu najwybitniej- szego syna Łowkowic".
Treść tablicy nagroblowej:
"Tu spoczywa wielki uczony, twórca nowoczesnego pszczelarstwa, żarliwy patriota i obrońca Polskiego Ludu na Śląsku, ks. dr. Jan Dzierżon".
Treść pieczątki szkolnej:
Łowkowice to wieś typowo rolnicza. Rolnicy tutejszej wsi dbają o to żeby gleba była najlepiej uprawiana, a plony z hektara były wysokie. Średnia wydajność czterech podstawowych zbóż wynosi około 26 kwintali z hektara, ziemniaki 200 kwintali, a buraki cukrowe 350 do 400 kwintali. Wieś specjalizuje się w uprawie wczesnych ziemniaków, które są dla rolników najbardziej popłatne. Rozkwit gospodarczy nastąpił w Łowkowicach od roku 1956. Wybudowano tu nową remizę strażacką, którą oddano do użytku w 1958 roku.
W tym też roku założono w tutejszej szkole wodociąg. 28 września 1958 roku została uruchomiona linia autobusów osobowych z Wielunia do Kluczborka i z powrotem. Był to pierwszy w historii Łowkowic autobus, który woził ludzi. W 1958 roku ukazały się pierwsze telefony. Pierwszymi nabywcami telewizorów byli: świetlica w Łowkowicach i Józef Becker. W chwili obecnej w Łowkowicach jest 68 telewizorów, 17 aparatów telefonicz- nych, 148 radio- odbiorników, 25 głośników radiowych zasilanych z radiowęzła. W ostatnich latach nastąpił rozwój mechanizacji wsi. Istnieje tu kółko rolnicze, które dysponuje trzema traktorami i wszystkimi maszynami do obróbki gleby.
Oprócz tego we wsi znajduje się 29 traktorów w prywatnym posiadaniu iejscowych gospodarzy. Rozwinęło się rzemiosło usługowe. Są trzy zakłady ślusarskie, dwa kołodzieje, jeden stolarski, jeden kowalski, dwa malarskie, jeden krawiecki męski dwa krawieckie damskie. Nastąpił poważny wzrost środków komunikacyjnych. Jest 10 samochodów osobowych, 43 motocykle i 66 motorowerów. Po roku 1956 rozwinęło się budowni- ctwo wiejskie. Zaczęli budować ci, którzy nie posiadali wła-
snych domów mieszkalnych, a mieszkali jako komornicy. Zaczęto rozbudowywać gospodarstwa, budować nowe płoty, wodociągi i lokale, centralne ogrzewania, obory, stodoły, szopy, silosy, gnojowniki i inne urządze
nia. Wybudowano tu 18 nowych domów, rozbudowano 34 gospodarstwa, u 11 gospodarzy jest centralne ogrzewanie, a u 34 gospodarzy jest instalacja wodociągowa. Postawiono 15 nowych płotów o cementowym fundamencie. W roku 1946 założona tu była Gminna Spółdzielnia "Samopomoc Chłopska", której działalność
obejmowała wsie: Nasale, Pszczonki, Gosław, Maciejów, Dobiercice, Sarnów i Łowkowice. W Łowkowicach były 4 sklepy i jedna gospoda. W roku 1960 G. S. w Łowkowicach przyłączono do G. S. Ligota Zamecka w Kluczborku a to z powodu tego, że ta mała placówka była nierentowna. W obecnej chwili w Łowkowicach mieści się punkt sprzedarzy towarów masowych, (węgla, pasz, nawozów), punkt skupu zboża, żywca, złomu, drobiu i ziemniaków.
Są trzy sklepy: żelazny i dwa sporzywcze, punkt sprzedarzy mięsa i bar wiejski. Jest też piekarnia.
W punkcie sprzedarzy towarów masowych w latach 1966- 1967 wybetonowano podwórko i założono nową wagę wozową.
Dnia 16 stycznia 1945 roku pierwszy raz po 700 latach ujrzeli ludzie polską chorągiew na szkole. O godzinie ósmej zebrały się dzieci z rodzicami aby udać się na nabożeństwo, którym ma zacząć się nauka w polskiej szkole. Nabożeństwo odprawił ks. Schampera Willhelm. Po nabożeństwie dziatwa z rodzicami udała się do szkoły. W szkole powitali ich Bolesław Turszyński, kierownik szkoły, oraz nauczyciele Jan Szymacha i Maria Nirkowa. Rodzice zainteresowali się szkołą i nauczycielami. Postarali się o wyżywienie i o sprzęt dla ich mieszkań. W dniu 21 kwietnia 1945 roku zostało zwołane zebranie Komitetu Rodzicielskiego i rodziców. Przewo dniczącą została wybrana Wicher Dorota.
04 maja 1945 roku.
Nauczyciel Jan Szymacha został przeniesiony na własną prośbę do Nasal.
18 lipiec 1945 roku.
Zakończono pierwszy rok szkolny w polskiej szkole przy 133 uczniach.
03 wrzesień 1945 roku.
z
Rozpoczęto nowy rok szkolny z 213 uczniami. Skład grona nauczycielskiego:
Turczyński Bolesław, Mirkowa Maria, Molus Kazimierz.
12 wrzesień 1945 roku.
Obywatelka Mirkowa Maria przeniesiona została do Smard, a do tutejszej szkoły przydzielono ob. Stec Marię i Stec Zygmunta.
20 listopad 1945 roku.
Przydzielono nauczycielkę Felicję Urbanową.
01 styczeń 1946 roku.
Do szkoły przydzielono piąty etat. Nauczycielem został mianowany, ob. Staniek Józef, który równocześnie pełnił obowiązki organisty.
12 wrzesień 1945 roku.
Zostało uruchomione przedszkole z liczbą 31 dzieci, które prowadziła Maria Lorek.
01 wrzesień 1946 roku.
Do szkoły przydzielono dwa etaty, ob. Kowarzyk Petronelę i Sawicką Franciszkę. W miesiącu wrzesień 1946 roku liczba dzieci w szkole zmniejszyła się z 242 do 167 z powodu wyjazdu repatriantów. Szkoła jest zbio rcza, uczęszczają dzieci z Łowkowic, Maciejowa i Dobiercic do klas V- VII.
Warunki pracy były bardzo trudne, brak było pomocy naukowych i podręczników, młodzież była trudna, do prowadzenia, przerośnięta wiekiem, klasy były przepełnione. Młodzież pochodzenia miejscowego nie rozumiała po polsku, rozmawiali po niemiecku. Dzieci repatriantów rozmawiały po ukraińsku. W 1947 roku zorganizowano kurs repolonizacyjny dla dorosłych na którym uczęszczało 112 osób. Na kursie tym uczyli nauczyciele tutejszej szkoły. W 1948 roku zorganizowano kurs dla analfabetów na który uczęszczało 37 osób.
W 1951 roku, od 1 września stanowisko kierownika szkoły objął ob. Franciszek Łakomski. Liczba dzieci w szkole wtedy wynosiła 216 uczniów, uczyło 4 nauczycieli.
1. Łakomski Franciszek
2. Golinski Jan
3. Kowarzyk Petronela
4. Jochumczyk Krystyna
W tym też roku był przeprowadzony kurs z zakresu klasy VI na posterunku Milicji Obywatelskiej w Łowkowicach, zorganizowany przez nauczycieli tutejszej szkoły. Swoją działalność rozwinął Komitet Rodzicielski, przwodniczącym był Pempek Mikołaj, Gnacy Franciszek, Lorek Wiktor. Komitet organizował różne zabawy i imprezy dochodowe, a zarobione pieniądze przeznaczono na wycieczki dla dzieci i na zakup pomocy naukowych.
W miesiącu październik 1954 roku zorganizowano wycieczkę na Ogólnokrajową Wystawę Postępu Technicz nego we Wrocławiu.
22 październik 1954 roku.
Wydział Oświaty w Kluczborku zorganizował dla pracowników nauki wycieczkę do Zakopanego. Krakowa i Wieliczki. Z naszej szkoły uczestniczyli: Czaja Teresa i Śmigiel Lesław.
W 1955 roku w Opolu była impreza Choinki Noworocznej. Z naszej szkoły brało udział 9 osób:
Bałabuch Eugenia
Jantos Eryka
Seń Sofia
Smigiel Alina
Czaja Maria
Plewnia Ryszard
Cyrus Lucja
Kropielnicka Stefania
Zięba Stanisława
09 stycznia 1955 roku.
Odbyła się impreza noworoczna w naszej szkole. Młodzież otrzymała podarki od "Dziadka Mroza".
"Dziadkiem Mrozem" był obywatel Kałuża Alozy.
27 stycznia 1955 roku.
Uczniowie naszej szkoły brali udział w igrzyskach zimowych w Byczynie.
20 Marca 1955 roku.
Były organizowane eliminacje szachowe w Kluczborku. Z naszej szkoły brał udział Czechanowski Marian, uczeń klasy VI.
12 kwietnia 1955 roku.
Zorganizowano wycieczkę do P. O. M. Kolonia Długa w celu zapoznania się z nowoczesnymi maszynami rolniczymi.
16 kwietnia 1955 roku.
Uczniowie naszej szkoły pod opieką nauczycielki Heleny Ryż zwiedzili Powiatową Wystawę Konkursu Czytelniczego w Kluczborku. W szkole działało kółko młodych przyrodników, szczepili oni drzewa owocowe, pielęgnowali kwiaty, pracowali w ogródku szkolnym. W maju 1956 roku młodzież naszej szkoły brała udział w Kolarskich Rajdach Pokoju.
Rok szkolny 1955- 56 rozpoczęliśmy pod hasłem "Książka naszym przyjacielem". W miesiącu wrzesień 1955 roku w Kluczborku była zorganizowana Powiatowa Wystawa Rolnicza, na której pokazano dorobek powiatu kluczborskiego w rolnictwie. W dniu 10 września 1955 roku młodzież tutejszej szkoły brała udział w zwiedzaniu w. w. wystawy. Drużyna harcerska w Łowkowicach rozpoczęła swoją pracę w tym roku szkolnym pod hasłem "Harcerz pilnym uczniem i dobrym kolegą".
29 września 1955 roku odbyły się wybory do "Rady Drużyny". 28 i 29 października 1955 roku była zorganizowa na wspólna wycieczka do Wrocławia ze szkołami w Kujakowicach Dolnych i Górnych.
16 lutego 1956 roku odbyły się Harcerskie Igrzyska Zimowe w Byczynie. Szkoła nasza zajęła II miejsce w konku rencji łyżwiarskiej.
01 maja 1956 roku obchodzono bardzo uroczyście w naszej miejscowości. Akademię zorganizowano w Domu Ludowym. W części artystycznej wystąpiły zespoły:
1. Naszej szkoły.
2. Kluczborskich Zakładów Betonowych.
3. Państwowego Technikum Weterynaryjnego w Kluczborku.
25 czerwca 1956 roku odbyło się uroczyste zakończenie roku szkolnego.
Szkołę ukończyło 7 osób:
Czaja Teresa
Jantos Erika
Jusko Alfred
Kowalczyk Eugeniusz
Langos Jerzy
Wajrauch Józef
Wojciechowski Janusz
Dla uczczenia 50 rocznicy śmierci ks. dr. Jana Dzierżona, młodzież naszej szkoły w miesiącu październik 1956 roku sadziła lipy po obu stronach drogi z Łowkowic do Maciejowa. Drogę tę nazwano "Aleją ks. dr. Jana Dzierżona".
26 października 1956 roku odbyły się uroczystości kościelne ku czci 50 rocznicy śmierci ks. dr. Jana Dzierżona. Po uroczystościach w kościele odbył się koncert w Domu Ludowym w Łowkowicach w wykonaniu solistów z Warszawy, na którym brała udział młodzież naszej szkoły.
28 października 1956 roku odbyła się uroczystość odsłonięcia tablicy pamiątkowej na domu w którym urodził się ks. dr. Jan Dzierżon. Uczennice naszej szkoły: Lorek Lidia i Padyma Wanda złożyli wiązanki kwiatów.
25 maja 1959 roku w naszej szkole odbyła się konferencja rejonowa nauczycieli w której brało udział 42 osoby. Od 30 maja 1959 roku młodzież i nauczyciele korzystali z audycji telewizyjnych w świetlicy gromadzkiej.
W roku szkolnym 1958- 59 szkołę naszą ukończyli następujący uczniowie:
Langos Maria
Pielok Józef
Padyma Wanda
Kacy Łucja
Paliwoda Katarzyna
Zgodzaj Józef
01 września 1959 roku została oddana do użytku nowa szkoła podstawowa w Dobiercicach. 21 listopada 1959 roku w naszej szkole z okazji dnia nauczyciela zorganizowany był poranek przez młodzież i Komitet Rodzicielski. Nauczycielom wręczono upominki i wiązanki kwiatów.
21 listopada 1959 roku młodzież szkolna zasadziła drzewami owocowymi drogę z Łowkowic do Krzywizny.
28 grudnia 1959 roku zespół dramatyczny przy szkole podstawowej w Łowkowicach zorganizował przedsta wienie p. t. "Grajek i królewna". Przedstawienie odegrano w Łowkowicach, Dobiercicach, Nasalach, Maciejowie i Kujakowicach. Dochód przeznaczono na cele tutejszej szkoły i S. F. B. Sz.
01 stycznia 1960 roku została przyłączona do Gromadzkiej Rady Narodowej, wieś Krzywizna. Obecnie w skład G . R. N. w Łowkowicach wchodzą następujące wsie: Łowkowice, Dobiercice, Krzywizna, Maciejów, Pszczonki, Gosław.
17 stycznia 1960 roku był zorganizowany poranek z okazji wyzwolenia Ziemi Kluczborskiej. W części artysty- cznej wystąpiła młodzież tutejszej szkoły. Od 12 marca do 02 kwietnia 1960 roku dwie uczennice Państwo- wego Liceum Pedagogicznego w Kluczborku, Parwrzeska Alfreda i Czarna Stefania odbyły w naszej szkole praktykę pedagogiczną.
W dniu 07 maja 1960 roku w Łowkowicach odbyła się inauguracja obchodów Dni Oświaty, Książki i Prasy. Na inaugurację przyjechał zespół estradowy kolejarzy z Kluczborka. Referat o znaczeniu oświaty i książki w okre sie obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego wygłosił kierownik szkoły, Franciszek Łakomski.
Zorganizowano stoisko z książkami, oraz kolportaż książek. W dniu 08 maja zorganizowano zbiórkę publiczną na S. F. B. Sz. W Łowkowicach brali udział w zbiórce członkowie Z. M. W. i sportowcy. Młodzież naszej szkoły za- deklarowała 1000 groszy na 1000 szkół od ucznia.
12 czerwca 1960 roku w związku z obchodami Tysiąclecia Państwa Polskiego urządzono wycieczki do różnych miejscowości. Do Kluczborka, w celu zwiedzania Muzeum ks. dr. Jana Dzierżona, do Wrocławia w celu zwie- dzania miasta i oglądania zybytków historycznych potwierdzających polskość ziem zachodnich. Do Opola na "Dzień Opola". Do Poznania na Międzynarodowe Targi Poznańskie.
23 czerwca 1960 roku odbyło się zakończenie roku szkolnego 1959- 60.
Szkołę ukończyło 8 uczniów.
Bocionek Jerzy
Skorzec Gerhard
Łuczków Tadeusz
Godarski Stanisław
Kacy Jerzy
Olszok Ryszard
Stiller Maria
Luksa Maria
Uroczystość odbyła się w Domu Ludowym w Łowkowicach. Dla przodowników nauki rozdano nagrody książ kowe, do nich należą:
Kacy Maria
Czaja Marta
Kulesa Joachim
klasa V
klasa VI
klasa V
Becker Maria
Kalus Renata
Olszok Agnieszka
klasa V
klasa II
klasa III
Młodzież wykonała część artystyczną pod kierownictwem nauczycielki Zofii Łakomskiej.
Od 01 lipca 1960 roku Gminną Spółdzielnię "Samopomoc Chłopska" w Łowkowicach przyłączono do Gminnej Spółdzielni w Ligocie Zameckiej z powodu małej rentowności.
17 sierpnia 1960 roku we wsi Łowkowice i Krzywiźnie zainstalowano oświetlenie uliczne. Prace te wykonał P. O. M. Kolonia Długa.
02 października 1960 roku teren przy budynku szkolnym nr. 2 został ogrodzony. Wybudowano nowy płot z siatki. Koszt wynosił 36 tysięcy złotych.
20 listopada 1960 roku Komitet Rodzicielski i Opiekuńczy zakupili do szkoły nowy telewizor "Jantar" z okazji
Dnia Nauczyciela.
25 czerwca 1961 roku odbyło się uroczyste zakończenie roku szkolnego 1960- 61.
Szkołę ukończyło 12 uczniów:
Wir benötigen Ihre Zustimmung zum Laden der Übersetzungen
Wir nutzen einen Drittanbieter-Service, um den Inhalt der Website zu übersetzen, der möglicherweise Daten über Ihre Aktivitäten sammelt. Bitte überprüfen Sie die Details in der Datenschutzerklärung und akzeptieren Sie den Dienst, um die Übersetzungen zu sehen.